Les Corbeaux

Vluchten kan niet meer is een lied geschreven door Annie M.G. Schmidt (tekst) en Harry Bannink (muziek), gezongen door Jenny Arean en Frans Halsema.
Het nummer is afkomstig uit de musical En nu naar bed die op 5 november 1971 in première ging. Jenny Arean en Frans Halsema speelden de hoofdrollen in de musical.
Het lied gaat over de onveiligheid in de wereld op dat moment, met de Koude Oorlog die op zijn hoogtepunt was en de dreiging die uitging van de Vietnamoorlog. De dreiging van een allesomvattende atoomoorlog maakte het gevoel van onveiligheid groot, zelfs schuilkelders konden daar geen verlichting aan bieden. Schmidt schreef dat vluchten geen zin meer had, men was immers nergens veilig aangezien de wereld totaal ten onder zou gaan. De enige oplossing moest gezocht worden in de liefde (het vluchten bij elkaar).Bron: Wikipedia

Geschreven in 1969 door Paul Simon voor het 5e en tevens laatste gelijknamige studioalbum van Simon and Garfunkel. Paul Simon werd geïnspireerd door de zin "I`ll be your bridge over deep water if you trust in my name." uit "Oh mary dont you weep."
Blijkbaar wist hij op het moment van schrijven dat het iets bijzonders zou gaan worden; alsof het door hem heen vloeide. Hij zou later zeggen: "Het was er opeens en direct al beduidend beter dan ik normaal schrijf". Hij vond het zijn "greatest song", "mijn Yesterday" (verwijzend naar de Beatles).
Het nummer is in augustus 1969 opgenomen en uitgebracht door Colombia records.De producer is Roy Halee. Het begin slaat op Paul zelf. Op dat moment was hij alleen, Art Garfunkel was weg voor filmopnames. Het grappige is dat het 3e couplet oorspronkelijk niet in de tekst stond maar is toegevoegd, geschreven tijdens de opnames, om het completer te maken. "Sail on silvergirl" is een inside joke. Het verwijst naar de 1e grijze haren van Pauls vrouw Peggy Harper, waarover ze zich nogal druk had gemaakt.
Het grootste gedeelte van het nummer wordt gezongen door Art Garfunkel omdat Paul Simon vond dat zijn stem bij dit lied hoorde. Na de Bridge tour is de samenwerking tussen beide heren gestopt en zijn beiden aan een solocarriere begonnen.

Alan Parsons (Londen, 20 december 1948) is een Britse componist, musicus en producer. Hij is bekend als producer van onder andere Pink Floyd (The Dark side of the moon) en werkte bij de beroemde Abbey Road Studios. Later richtte hij samen met Eric Woolfson in de jaren 70 de band The Alan Parsons Project op. Het bekendst zijn het op single uitgebrachte "The Turn of a Friendly Card" (gezongen door Chris Rainbow) en het door ex-Zombies zanger Colin Blunstone gezongen "Old and Wise".
"Old and Wise " is in 1982 verschenen op het album "Eye in the Skye" wat tevens hun succesvolste album was.
Het nummer is een gelaten lied waarin de schrijver Eric Woolfson (die in 2009 op 64-jarige leeftijd overleed), verzucht dat hij alles zal begrijpen als hij oud en wijs is. Hij zal dan ook niet meer zo geraakt worden door de ellende om hem heen

Streets of London is een lied van de Engelse zanger Ralph McTell. Het werd voor het eerst opgenomen voor zijn album Spiral Staircase uit 1969, maar werd pas in 1974 als single uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk.
Inspiratie voor het lied deed McTell op tijdens zijn trektochten door Europa, waarbij hij, met name in Londen en Parijs, optrad als straatmuzikant. Hij verwerkte zijn ervaringen in dit lied in de vorm van korte portretjes van mensen aan de onderkant van de samenleving in de grote stad: de daklozen, zwervers en eenzamen.
McTell had aanvankelijk twijfels over de succesmogelijkheden van het lied, vanwege de deprimerende inhoud, en nam het daarom niet op op zijn debuutalbum. Zijn producer Gus Dudgeon drong er echter op aan het nummer wel op te nemen op het tweede album, "Spiral Staircase". Het nummer bleek vervolgens zeer succesvol en behaalde een tweede plaats op de Britse hitlijsten. Vanwege de hoge verkoopcijfers ontving McTell een Ivor Novello Award en een "Silver Disk". Het nummer werd zijn grootste commerciële succes. Een in april 1972 nieuw-uitgebrachte versie bereikte een maand later in Nederland de 9e plaats in de Veronica Top 40. In 1974 verscheen het nummer opnieuw als single in het Verenigd Koninkrijk.
Vele artiesten hebben het nummer sindsdien gecoverd, onder wie Cliff Richard, Blackmore's Night, Mary Hopkin, Sinéad O'Connor, Schooner Fare, Anti-Nowhere League en Roger Whittaker.
In 1975 zong Gerard Cox al een Nederlandse versie van het nummer, getiteld "Donker Londen", als onderdeel van het KRO cabaret Cursief.
Guus Meeuwis bracht in 2001 ook een Nederlandse versie van het nummer uit, getiteld "Op straat". Bron: Wikipedia

With a Little Help from My Friends is een lied van de Britse popgroep The Beatles. Het nummer werd in 1967 uitgebracht op het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Het werd geschreven door het schrijversduo Lennon-McCartney voor Beatles-drummer Ringo Starr. Het nummer werd in september 1968 gecoverd door Joe Cocker, die met de plaat een wereldwijde hit had.
Het idee voor With a Little Help from My Friends was afkomstig van Paul McCartney. McCartney en John Lennon werkten daarna samen aan het vervolmaken van het nummer in Lennons huis in Weybridge, Engeland.
De liedtekst van het nummer is grotendeels in de vorm van een gesprek tussen Starr en de overige drie Beatles, waarbij zij telkens een vraag stellen en Starr antwoord geeft. Zo zingen de drie Beatles de door John Lennon geschreven regel "What do you see when you turn out the light?", waarop Starr antwoordt met "I can't tell you, but I know it's mine".
Op verzoek van Starr werden de openingsregels van het nummer, die eerst luidden "What would you do if I sang out of tune? Would you stand up and throw tomatoes at me?", veranderd in "What would you think if I sang out of tune? Would you stand up and walk out on me?". Starr was bang dat hij anders bij elk concert bekogeld zou worden met tomaten. Iets dergelijks was namelijk ook gebeurd toen George Harrison zich tijdens een interview had laten ontvallen dat The Beatles van jelly beans hielden.
Op 29 maart 1967 begonnen The Beatles in de Abbey Road Studios in Londen aan de opnamen van With a Little Help from My Friends. Aan het begin van de opnamesessie had het nummer de werktitel "Bad Finger Boogie". Omdat The Beatles al besloten hadden dat het openingsnummer van het album, het lied Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, over zou gaan in With a Little Help from My Friends, werd besloten dat het nummer moest beginnen met de regel "Billy Shears". Die dag namen The Beatles tien takes van het nummer op, waarbij ze zich concentreerden op de backing track. Daarna werd de zang van Ringo Starr aan het nummer toegevoegd.
De volgende dag werden middels enkele overdubs gitaar, basgitaar, tamboerijn en achtergrondzang aan het nummer toegevoegd. Bron: Wikipedia

Een lied van de Brits-Ierse zanger Chris de Burgh uit 1994.
Zelf zegt hij:
"Dit is weer een gezamenlijk nummer, opnieuw met Albert Hammond. We hadden het in mijn kleine studio over het schrijven van een grote ballad, en ik zei: "Hoe is dit? Ik bedacht meteen deze melodie, het hele ding, knal, in één keer. Het deed me echt aan iets Keltisch denken. Het leek op iets Keltisch."
"Ik kon op dat moment geen tekst bedenken. Maar toen ging ik terug naar de Keltische sfeer, en waar het nummer eigenlijk over gaat: Twee vrienden in Ierland – waarschijnlijk het westen van Ierland – en een van hen heeft besloten te vertrekken, de ander heeft wil blijven. Ze hebben de hele nacht gepraat. Dus zegt hij tegen zijn vriend: "Denk in de moeilijke tijden waarin je in New York bent, eens aan mij hier in Ierland, want we hebben deze vriendschapsband voor altijd."

You have been always such a good friend to me.
Through the thunder and the rain.
And when you are feeling lost in the snows of New York
lift your heart and think of me.

There are those who fail, there are this who fall.
There are those who will never win.
There are those who fight for the things they believe.
And these are men like you and me ...

"Shout for joy" gaat over het plezier van zingen en dat in de diepte van de geest altijd muziek en geluk te vinden is. Helaas is over de componist David Julian Michaels geen info te vinden. Sing4Fun loopt altijd helemaal warm als ze dit zingen.

De Zweedse popgroep ABBA was bijzonder productief en succesvol gedurende de periode van 1972 tot 1982. Zij wonnen het songfestival in 1974 met "Waterloo". Zo succesvol als hun muzikale reis was, zo slecht ging het in de persoonlijke sfeer – beide huwelijken strandden. In de liedteksten wordt steeds meer gerefereerd aan de persoonlijke relatieproblemen.
Na 1982 ware er verschillende individuele initiatieven. Op dit moment draait in Londen nog "Abba The Voyage", een futuristisch concert waar de band te zien is in een hologram, dus niet in eigen persoon.
Wij zingen een medley van de volgende liedjes:

• The Winner takes it all, over het verlies van je geliefde aan een nieuwe vlam.
• Gimme Gimme Gimme, alleen en eenzaam achtergebleven verlangt de dame naar een romantische relatie.
• Mamma mia, over liefde en bedrog maar toch niet kunnen loslaten. Dit is ook de titel van de musical die in 1999 werd gemaakt en nog steeds in diverse landen wordt opgevoerd.
  
• Waterloo, winnend lied bij het songfestival in 1974, een liefdesverklaring en aantrekkingskracht tegen wil en dank.

Het lied Adiemus is in 1994 geschreven door de componist Karl Jenkins (geboren 1944).

 Deze componist, geboren in Wales (VK), afgestudeerd aan de Royal Academy of Music (Londen) componeerde het werk in eerste instantie als 30 seconden jingle bij een TV reclame voor Delta Airlines.
De opdracht was een uniek, hedendaags, opbeurend, gezongen geluid te maken, refererend aan etnische en new-age stijlen die de mondiale aard van de luchtvaartmaatschappij tot uitdrukking zou brengen.
Jenkins liet zich inspireren door Gospel, Keltische en Afrikaanse muziek, maar had geen tijd te zoeken naar een goede bijpassende tekst. Daarom verzon hij woorden in een niet bestaande taal, die fonetisch paste bij zijn muziek. De stemmen fungeren daarbij enkel als een additioneel muzikaal instrument, zonder afleiding door de betekenis van de woorden.
Later werd gesuggereerd dat het lijkt op Latijn, waarbij Adiemus ruwweg zou betekenen "We zullen naderbij komen". Hoewel Jenkins zelf bij het schrijven geen associatie had met het Latijn vond hij het wel toepasselijke woorden.
De muziek in de commercial werd zo’n groot succes dat Jenkins het later in 1994 uitwerkte tot een 4 minuten durend lied, dat in 1995 werd uitgebracht als CD single en later de opening werd van het album Adiemus: Songs of Sanctuary. Later volgden nog 4 andere Adiemus albums en werd Jenkins een van de de meest gespeelde hedendaagse componisten.
De muziek werd door velen ‘spirituele muziek voor seculaire mensen’ en in Japan ook wel ‘genezende muziek’ genoemd.
Zelf zei Jenkins hierover: "The sound is universal, as is the language of music."
Wij zingen het lied in een arrangement voor sopraan, alt, tenor en bas van Nicolas Hare.

"We all stand together" was de tiende solohitsingle van Paul Mc.Cartmey uit nov.1984. Paul had zich laten inspireren door een tekening v. Afred Bestal.
(Illustrator v. Rupert the Bear of wel Bruintje de Beer)
Voor de bijhorende videoclip werd een animatiefilm gemaakt. Daarop is te zien hoe de kikkers "We all stand together" zingend, kwakend en dansend uitvoeren.
Het lied is uitgegroeid tot een van de bekendste nummers van Paul McCartney. Een succes waaraan de fraaie tekenfilm zeker heeft bijgedragen.
En hoewel het nummer in mei 1984 uitkwam, is het ook min of meer verbonden met Kerst. Dit door de positieve boodschap en uitstraling. Grappig genoeg na 40 jaar nog actueel, want ook in deze tijd is saamhorigheid nog steeds belangrijk.
En natuurlijk een hit bij Sing4fun

Oh, who would ever want to be king??

Jammerklacht van een dictator, eens toegejuicht door zijn onderdanen, nu van zijn voetstuk gestoten en verguisd.
Geen zelfreflectie of hubris, slechts zelfmedelijden en onbegrip, zo slecht heeft hij het toch allemaal niet gedaan?!

De oorspronkelijke versie van het lied is in 1973 als "De Avond" geschreven door de Groot en Nijgh voor het album "In de uren van de middag" van Rob de Nijs. De tekst werd door Nijgh geschreven in de periode dat hij getrouwd was met Anja Bak.
Toen Boudewijn de Groot jaren later trouwde met deze zelfde Anja Bak, nam hij het nummer opnieuw op uit liefde voor haar. Hij paste de tekst iets aan. "Avond" verscheen in 1996 op het album "Een nieuwe herfst".
Het lied vertelt een verhaal over vergankelijkheid, nostalgie en de zoektocht naar betekenis in het leven. Geloven in degene die naast je staat of iemand die er niet meer is. Niets is zeker in het leven, behalve dat alles een keer voorbijgaat.
Met zijn poëtische teksten heeft Avond een speciale plek in het hart van veel mensen veroverd en wordt het beschouwd als een klassieker in de Nederlandse muziekgeschiedenis.
Het nummer heeft altijd (vanaf 1999) in de jaarlijkse Top 2000 gestaan. In 2005 op nummer 1.

Fields of Gold, misschien wel Sting's meest geliefde nummer, is eigenlijk gesitueerd rondom zijn 16e eeuwse landhuis in Wiltshire, Engeland. Het is omgeven door gerstvelden en het uitzicht en de liefde voor zijn vrouw Trudie Styler vormden de inspiratie voor de song.
Hijzelf schrijft hierover: "In de zomer is het fascinerend om de wind te zien bewegen over het glinsterende oppervlak van het gerstekoren, zoals de golven in een oceaan van goud. Het heeft iets sensueels, en ook iets oerouds om te zien hoe de wind het gerstekoren liefkoost. Ik weet zeker dat minnaars hier elkaar beloften hebben gedaan, waarbij hun liefde verdiept werd door de geruststellende cyclus van de seizoenen."
Het nummer beschrijft een hele romance, van verliefdheid (zelfs de zon is jaloers!) tot kinderen en tenslotte dood. De zanger vraagt z'n geliefde hem te zullen gedenken als de Westenwind weer over de gerstenhalmen beweegt.

Het stuk Song of the Cold Genius, gevolgd door Choir of the Cold People, komen uit de semiopera "King Arthur" van de Engelse barokcomponist Henry Purcell (1659-1695).
Dit muziektheater is een bont patriotisch verhaal waarin de Britten de heidense Saksen overwinnen (het werk heeft niks te maken met de Arthurlegende).
In het derde bedrijf wekt liefdesgod Cupido de Koude Genius - Koning Winter - uit zijn winterslaap. Dit is zeer tegen zijn zin, maar uiteindelijk erkent hij wel Cupido's goedheid en macht. Een paar scènes later trommelt Cupido een koor van verkleumenden bij elkaar dat zich luid klappertandend laat opwarmen door zijn liefde, die immers alles overwint.
King Arthur moet een spectaculaire productie zijn geweest met windmachines, vliegende engelen, enz. Het zou kunnen dat hij is bezocht door "onze eigen" stadhouder Willem III die getrouwd was met koningin Mary II en vorst was van Engeland.

Is een SOS oproep van de aarde. De aarde vertelt ons dat ze bijna dood gaat (boy, I feel half dead) en het erg warm krijgt (boy, it’s getting hot) en dat ze dat niet lang meer volhoudt. Vervuiling en opwarming zijn sluipende processen die niet zo prominent op de voorpagina staan als de oorlogen in Oekraïne of in Gaza. Maar waar oorlogen vooral gevaarlijk zijn voor mensen, is het vernietigen van de aarde gevaarlijk voor de hele mensheid.
Zoals laatst te lezen was: "De mens voert oorlog tegen de natuur, en als we winnen zijn we verloren".
Jeff Lynne heeft dit lied in 1990 uitgebracht, in dat jaar werd ook het eerste rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change gepubliceerd.
Het lied combineert vrolijke muziek met een alarmerende boodschap. Misschien wil Jeff Lynne ons met die wat tegenstrijdige combinatie hoop geven: we weten wat het probleem is en ook wat we eraan moeten doen. Nu alleen nog ons gedrag veranderen. Dan kunnen we de aarde nog redden.
Hoewel: de aarde draait wel door, we moeten onszelf redden.

In 2022 laat Boudewijn de Groot weer iets moois van zich horen. Op het album Windveren staat de single “Aarde”.
Wat in 1966 begon met “Welterusten, meneer de president” komt uit bij een aanklacht tegen onze manier van doen met de aarde.
"De aarde is wat naïef, blijft vol vertrouwen, de aarde is te lief."
En de mens respecteert dat niet. Maar dat heeft een grens, en als die overschreden wordt zal de aarde terugslaan. Een wake up call van een muzieklegende.

Het Ave Verum is een 14e-eeuwse kerkelijke tekst die gaat over het brood en de wijn als symbool van Christus' lichaam en bloed. De tekst is door meerdere componisten op muziek gezet, maar de mooiste is volgens ons de versie van Mozart. Hij schreef zijn Ave Verum zo'n 6 maanden voor zijn overlijden, en is eigenlijk het laatste kerkelijke werk dat hij componeerde.
Hij schreef het vrij korte stuk oorspronkelijk voor vierstemmig koor, strijkers en orgel, maar wij voeren het uit met koor en piano. Zoals altijd bij Mozart zijn alle partijen mooie melodieën die goed op zichzelf kunnen staan en het is wel eens leuk om als luisteraar precies één er van proberen te volgen. Maar: het vlechtwerk van de vier koorstemmen samen vormen een pareltje dat veel meer dan de som der delen is!

"Voor Haar" is een prachtig liefdeslied gezongen door Frans Halsema. Voor het eerst uitgebracht in 1977.
Oorspronkelijk is het lied van Jake Holmes getiteld "Her song". De tekst is vertaald door Michel van der Plas en de muziek gearrangeerd door Job Maarse.
Het lied bezingt de grote liefde van de zanger, die geheel in hem is opgegaan: "In mijn ogen leeft ze, in mijn oren en als ik oud moet worden, dan alleen met haar".
Sinds de allereerste editie in december 1999 staat de plaat onafgebroken in de Top 2000.

Hertaald door Jan Rot. Oorspronkelijke titel: Our House, een nummer van Crosby, Stills, Nash & Young dat is geschreven door Graham Nash in 1970.
Het is een liefdeslied dat gaat over de romantiek van twee geliefden in hun huis. Ze hebben het helemaal voor elkaar: een fijn huis en twee katten. "Mijn leven was zo’n troep en nu weer dik in orde dank zij jou".
Nash componeerde het lied in een uur op de piano. Later zei hij dat het hem al verveelde op de dag nadat hij het had geschreven, maar dat hij het zou blijven spelen omdat het onderwerp, een doodgewoon huiselijk geluksmoment, voor heel veel mensen iets betekende.
De Engelse versie “ Our House” staat ieder jaar genoteerd in de Top 2000.

Hertaling van het Engelse lied "Eleanor Rigby", door Jan Rot.
Het lied werd geschreven door Paul McCartney van de The Beatles in 1966. Eleanor Rigby was een belangrijke stap in de ontwikkeling van de Beatles van podiumgroep naar studioband. Ze hadden zich al vaker losgemaakt van het genre liefdeliedjes, maar nog niet zo expliciet als hier.
Het personage Eleanor Rigby diende als archetype voor vele vergeten eenzame mensen wat door de herhaalde regel "Ah zie je al die trieste mensen?, Al die trieste mensen waartoe en waarvandaan?" ("All the lonely people, where do the all come from? Where do they all belong"), benadrukt wordt.
Het poplied werd hiermee tot een kunstvorm met een gelaagde betekenis.

"Als je alles geeft maar het lukt je niet.
Als je alles hebt , maar het zelf niet ziet.
Als je wakker ligt van het verdriet
En de tranen stromen alsmaar door."

Het Engelse lied Fix You van Coldplay geschreven door Chris Martin en vertaald door Blanks en MEAU. Gezongen in 2022 in het programma Beste Zangers door Claudia de Breij en Blanks.
Chris Martin schrijft het als troost voor zijn vrouw nadat haar vader sterft in 2002. Chris Martin: "Ik bleef vragen, wat kan ik voor je doen. Vertel me hoe ik je kan helpen. Ze keek me aan: "Hou me vast, want jij bent de enige die me kan "maken", Fixen.

Stel dat het zou kunnen, met wie wil je dineren?
Wordt het Jezus, Albert Einstein of Martin Luther King?
Of wordt het Bach of Mahler, de jonge Pavarotti…

Stel, je mag herstellen, iets zwarts uit je verleden,
Of simpelweg iets overdoen wat beter had gekund.
Nee sla die maar over, dat wordt me te persoonlijk,
Er zijn er iets teveel…

Nee, geef me maar een uurtje, met mijn eigen moeder,
Mijn lieve, lieve moeder, ze is al zolang dood.
Dan kroop ik in haar armen en zij streek door mijn haren
En zei met milde spot: “God, kind, wat ben je groot!”

De tekst en muziek van dit ontroerende lied over zijn moeder zijn van Jan Rot. Hij won hiermee in 2016 de Annie MG Schmidt prijs.

"What a Wonderful World" geschreven voor Louis Armstrong heeft de toets van de tijd glansrijk doorstaan. De muziek en de woorden vertellen ons dat als het erop lijkt dat als alles verloren is en we wanhopig zijn, er altijd hoop is voor de toekomst.
Het Engelse lied is geschreven door Bob Thiele en George David Weiss en hertaald door Jan Rot. George Weiss een van de liedschrijvers, zegt dat hij deze song speciaal voor Armstrong geschreven heeft, omdat juist hij het vermogen had om mensen van verschillende rassen te verenigen. Het werd uitgebracht in 1967 en was helemaal niet succesvol in de USA omdat Larry Newton de president van de ABC Records, deze song niet zag zitten en weigerde het te promoten.
Larry Newton had hele andere plannen met Armstrong. Hij wilde dat hij “Hello Dolly” voor ABC Records ging zingen, een grote hit van Armstrong bij de vorige platenmaatschappij van Armstrong.
Toen Newton onverwacht binnenkwam tijdens de opname van "Wonderful World" wilde hij de opname stoppen. Hij werd door de musici uit de studio gezet omdat hij een stoorzender was.
De opnamesessie duurde langer dan verwacht. Om er zeker van te zijn dat de musici betaald werden voor de overuren, accepteerde Armstrong maar $250 voor zijn werk.

Deze song is gebaseerd op een oud Iers liedje. Het werd tijdens de wereldtournee van Abba in 1979 altijd ter afsluiting van concerten gespeeld.
In juni 2016 vierden Björn Ulveaus en Benny Andersson van ABBA het feit dat zij elkaar 50 jaar geleden hadden ontmoet en hun samenwerking begon. Anne-Frid en Agnetha traden op deze avond samen op en zongen "The way old friends do":
"Troost vinden bij elkaar zoals oude vrienden doen."